رله زمانییک دستگاه کنترلی است که از اصل الکترومغناطیسی یا اصل مکانیکی برای دستیابی به کنترل تأخیر زمانی استفاده می‌کند. این دستگاه انواع مختلفی دارد، مانند نوع میرایی هوا، نوع الکتریکی و نوع الکترونیکی. رله‌های زمانی را می‌توان به دو نوع تقسیم کرد: نوع تأخیر زمانی فعال و نوع تأخیر زمانی قطع برق. رله‌های زمانی میرایی هوا محدوده تأخیر زیادی دارند (0.4 ~ 60 ثانیه و 0.4 ~ 180 ثانیه)، از نظر ساختار ساده هستند، اما دقت کمتری دارند.
وقتی سیم‌پیچ انرژی می‌گیرد، آرمیچر و پالت‌ها توسط هسته جذب شده و فوراً به پایین حرکت می‌کنند و باعث می‌شوند کنتاکت عمل آنی روشن یا خاموش شود. اما میله پیستون و اهرم نمی‌توانند همراه با افت، آرمیچر را دنبال کنند، زیرا انتهای بالایی میله پیستون به غشای لاستیکی در محفظه هوا متصل است، هنگامی که میله پیستون در حالت رهاسازی فنر شروع به حرکت به پایین می‌کند، غشای لاستیکی به سمت پایین مقعر می‌شود، محفظه هوا بالای هوا نازک می‌شود و میله پیستون میرا می‌شود و به آرامی سقوط می‌کند. پس از مدت زمان مشخصی، میله پیستون به سمت پایین تا موقعیت خاصی پایین می‌رود، عمل کنتاکت تأخیر را از طریق اهرم فشار می‌دهد، به طوری که کنتاکت قطع دینامیکی خاموش می‌شود، کنتاکت دینامیکی بسته می‌شود. از سیم‌پیچ انرژی گرفته تا کنتاکت تأخیر زمانی برای تکمیل عمل، این زمان، زمان تأخیر رله است. طول زمان تأخیر را می‌توان با تنظیم اندازه سوراخ ورودی محفظه هوا با یک پیچ تغییر داد. پس از اینکه سیم‌پیچ جذب انرژی خود را از دست داد، رله با عمل فنر بازیابی بازیابی می‌شود. هوا به سرعت از طریق سوراخ خروجی هوا تخلیه می‌شود.